Christine Lagarde

Christine Lagarde
Christine Lagarde in 2020
Geboren 1 januari 1956
Parijs
Politieke partij UMP (2007-2011)
Beroep Bestuurder
Handtekening Handtekening
Voorzitter van de Europese Centrale Bank
Huidige functie
Aangetreden 1 november 2019
Voorganger Mario Draghi
Directeur van het IMF
Aangetreden 5 juli 2011
Einde termijn 12 september 2019
Voorganger Dominique Strauss-Kahn
Opvolger Kristalina Georgieva
Minister van Economische Zaken, Financiën en Industrie
Aangetreden 19 juni 2007
Einde termijn 29 juni 2011
President Nicolas Sarkozy
Premier François Fillon
Voorganger Jean-Louis Borloo
Opvolger François Baroin
Minister van Landbouw en Visserij
Aangetreden 18 mei 2007
Einde termijn 19 juni 2007
President Nicolas Sarkozy
Premier François Fillon
Voorganger Dominique Bussereau
Opvolger Michel Barnier
Gedelegeerd minister van Buitenlandse Handel
Aangetreden 31 mei 2005
Einde termijn 18 mei 2007
President Jacques Chirac
Premier Dominique de Villepin
Voorganger Christian Jacob
Opvolger Hervé Novelli (staatssecretaris)
Portaal  Portaalicoon   Politiek

Christine Madeleine Odette Lagarde (Parijs, 1 januari 1956) is sinds 1 november 2019 voorzitter van de Europese Centrale Bank. Daarvoor was zij directeur van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), Frans politica van de UMP, advocate en zakenvrouw.

Biografie

Opleiding en zakelijke carrière

Lagarde werd geboren als Christine Lallouette in het 9e arrondissement, een wijk van Parijs. Ze is het oudste kind van Robert Lallouette, een universitair docent — die overleed toen ze zeventien jaar oud was — en lerares Nicole. Ze heeft drie jongere broers.[1] Als tiener beoefende ze het synchroonzwemmen, waarin ze het tot het Franse nationale team bracht.[2]

Ze volgde middelbaar onderwijs in Le Havre en Bethesda in de VS[3] en liep stage in Washington D.C., als assistent van de Republikeinse politicus William Cohen.[4] In Parijs voltooide ze haar rechtenstudie en ze behaalde een master aan het Institut d'études politiques d'Aix-en-Provence. Nadat ze in Parijs was toegelaten als advocaat, ging ze in 1981 bij het internationale advocatenkantoor Baker McKenzie werken. Lagarde specialiseerde zich in het arbeids- en mededingingsrecht en 'mergers & acquisitions'. Na een gestage carrière werd ze in 1999 benoemd tot bestuursvoorzitter van Baker McKenzie.[3][2]

Politieke carrière

In 2005 werd ze door Dominique de Villepin gevraagd voor de positie van gedelegeerd minister van Buitenlandse Handel. Haar wens was om de Franse arbeidswetgeving naar Angelsaksisch model te hervormen en te liberaliseren. Ze nam in deze periode deel aan onderhandelingen met de Wereldgezondheidsorganisatie.[4]

Ze was minister van Buitenlandse Handel van 2005 tot 2007 en minister van Landbouw en Visserij van mei tot juni 2007. In het tweede kabinet-Fillon volgde ze Jean-Louis Borloo op als minister van Economische Zaken, een positie die ze ook vervulde in het derde kabinet-Fillon. Hiermee is ze de eerste vrouw die deze functie in een G8-land heeft bekleed.

Strafzaak

Op 4 augustus 2011 gaf het Franse Hof van Justitie van de Republiek de aanbeveling een onderzoek te openen naar haar rol bij de betaling van een schadevergoeding van 403 miljoen euro aan de zakenman Bernard Tapie in 2008. De betaling was het gevolg van een arbitrage in het geschil tussen Bernard Tapie en de Franse bank Crédit Lyonnais, rond de verkoop van de onderneming Adidas. Lagarde was toen minister van Financiën en Economische Zaken. Ze werd als getuige (‘témoin assisté’) in deze affaire verschillende malen ondervraagd door de politie. Ook vond er een huiszoeking plaats. Zelf ontkende ze iets fout te hebben gedaan.[5][6] Op 19 december 2016 werd ze door het Hof schuldig bevonden aan strafbare nalatigheid, zonder dat dit echter tot een straf leidde of tot een inschrijving op haar strafregister, vanwege haar "persoonlijkheid" en "internationale reputatie".[7] Het IMF liet weten achter haar te blijven staan.[8][9]

Directeur van het IMF

Op 28 juni 2011 werd Lagarde als eerste vrouw benoemd tot directeur van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), ter vervanging van Dominique Strauss-Kahn. Zij nam deze positie op 5 juli 2011 in voor een periode van vijf jaar.[10] In februari 2016 werd haar mandaat, vanaf juli, bij consensus door de raad van bestuur van het IMF voor vijf jaar verlengd. Ze had hierbij de steun van grote landen zoals de Verenigde Staten, Duitsland en uiteraard Frankrijk.[11] Op 12 september 2019 legde zij haar functie bij het IMF neer.[12]

Voorzitter ECB

Op 1 november 2019 volgde zij Mario Draghi op als voorzitter van de Europese Centrale Bank.[13] De benoeming geldt voor een periode van acht jaar waarmee Lagarde tot 2027 de ECB gaat leiden. Ook in deze functie was zij de eerste vrouw.[13]

Invloed

In 2009 stond Lagarde op de zeventiende plaats in een door Forbes Magazine samengestelde lijst van de meest invloedrijke vrouwen ter wereld. Time Magazine rekende haar in dat jaar tot de top honderd wereldleiders. De Wall Street Journal plaatste haar in 2009 op de vijfde plek in een lijst van de beste bestuursvrouwen van Europa.[3] In augustus 2023 waarschuwde zij op de jaarlijkse bijeenkomst van centrale bankiers in Jackson (Wyoming) voor mogelijke instabiliteit in het internationale financiële systeem.[14]

Erkenning

Lagarde werd in 2000 benoemd tot ridder in het Franse Legioen van Eer en in 2012 bevorderd tot officier. Ze werd benoemd tot commandeur in de Franse Orde van Verdienste voor de Landbouw in 2008.

Op 29 oktober 2012 kreeg ze in Kortrijk een eredoctoraat van de KU Leuven.

Zie ook

Voorganger:
John Lipsky (a.i.) 		Directeur van het IMF
2011-2019 		Opvolger:
Kristalina Georgieva

Voetnoten

  1. ↑ (en) John Lichfield, Lagarde profile: An alternative to the conventional politician. The Independent (23 oktober 2011). Gearchiveerd op 3 oktober 2021. Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
  2. ↑ a b (en) John Lichfield, Christine Lagarde: 'There should never be too much testosterone in one. The Independent (7 februari 2011). Gearchiveerd op 3 oktober 2021. Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
  3. ↑ a b c (en) Biografie van Christine Lagarde op de website van het Franse Ministerie van Economie, Financiën en Industrie. Geraadpleegd op 21 mei 2011.
  4. ↑ a b (fr) Christine Lagarde, portrait de la première femme ministre de l'économie. Politique.net (27 maart 2008). Gearchiveerd op 25 september 2021. Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
  5. ↑ IMF-baas Lagarde naar de rechtbank?. Openbare Bank (20 juni 2015). Gearchiveerd op 20 juni 2015. Geraadpleegd op 3 oktober 2021 – via Wayback Machine.
  6. ↑ Huiszoeking bij IMF-baas Lagarde in Parijs. De Standaard (20 maart 2013). Gearchiveerd op 3 oktober 2021. Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
  7. ↑ (en) Guilty Verdict for I.M.F. Chief Christine Lagarde: A Primer. The New York Times (19 december 2016). Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
  8. ↑ (en) Landon Thomas jr.; Liz Alderman; Aurelien Breedendec, I.M.F. Stands by Christine Lagarde, Convicted of Negligence. The New York Times (19 december 2016). Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
  9. ↑ Len Maessen, Christine Lagarde schuldig bevonden aan nalatigheid. NRC (19 december 2016). Gearchiveerd op 3 oktober 2021. Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
  10. ↑ (en) Dominic Rushe; Angelique Chrisafis, Christine Lagarde named IMF head. The Guardian (28 juni 2011). Gearchiveerd op 3 oktober 2021. Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
  11. ↑ (fr) Christine Lagarde, un nouveau mandat au FMI. Paris Match (19 februari 2016). Gearchiveerd op 25 september 2021. Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
  12. ↑ Lagarde neemt ontslag als IMF-directeur. De Gelderlander (16 juli 2017). Gearchiveerd op 3 oktober 2021. Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
  13. ↑ a b EU-leiders benoemen Lagarde tot eerste vrouwelijke baas van Europese Centrale Bank. Algemeen Dagblad (18 oktober 2019). Gearchiveerd op 24 oktober 2021. Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
  14. ↑ (en) WTF is Christine Lagarde up to?. Politico Europe (14 september 2023). Gearchiveerd op 15 september 2023.
Mediabestanden
Zie de categorie Christine Lagarde van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Bibliografische informatie