Dionisio Laurerio
| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1497 | ||
| Data i miejsce śmierci | 17 września 1542 | ||
| Biskup Urbino | |||
| Okres sprawowania | 1540–1542 | ||
| Wyznanie | katolicyzm | ||
| Kościół | |||
| Inkardynacja | serwici | ||
| Kreacja kardynalska | 19 grudnia 1539 | ||
| Kościół tytularny | |||
| |||
Dionisio Laurerio OSM (ur. w 1497 w Benewencie, zm. 17 września 1542 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się w 1497 roku w Benewencie i w młodości wstąpił do zakonu serwitów[1]. Studiował na terenie swojego klasztoru i w 1521 roku uzyskał doktorat[1]. Po przyjęciu święceń kapłańskich, wykładał filozofię, matematykę i teologię na uniwersytetach w Perugii, Bolonii i Rzymie[1]. W latach 30. XVI wieku przebywał w Anglii na dworze Henryka VIII, gdzie poznał kardynałów Alessandra Farnese, Jacopa Sadoleto, Reginalda Pole’a i poetę Jacopa Sannazaro[1]. 27 kwietnia 1535 roku został wybrany przełożonym generalnym swojego zakonu i pełnił tę funkcję do czasu rezygnacji w maju 1542 roku[2]. W 1536 roku papież mianował go nuncjuszem przed królem Szkocji Jakubem V, z uprawnieniami legata a latere, do przeprowadzania reform zgromadzeń zakonnych, szkół, uniwersytetów, kościołów diecezjalnych i duchowieństwa, by zapobiec powtórce schizmy angielskiej[1]. Na początku 1537 roku spotkał Jakuba V w Paryżu, usiłując go przekonać do swoich racji, jednak bez większych sukcesów[1]. Ostatecznie nie pojechał do Szkocji i jeszcze w tym samym roku powrócił do Włoch[1]. 19 grudnia 1539 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Marcello[2]. 13 lutego 1540 roku został wybrany biskupem Urbino[2]. Rozpoczął tam proces kanonizacyjny Hieronima Ranuzziego[1]. W sierpniu 1540 roku został powołany, wraz z kardynałami Gasparo Contarinim i Giovannim Pietro Carafą do przeprowadzenia reformy Penitencjarii Apostolskiej[1]. Na konsystorzu w maju 1541 roku ostro zarzucił kardynałowi Contariniemu jego zamiar osiągnięcia kompromisu z protestantami, pokazując swoją nieustępliwość wobec ortodoksji[1]. Rok później został powołany na inkwizytora rzymskiego[1]. Zmarł 17 września 1542 roku w Rzymie[2].
