Emanuel Feuermann

Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1902
Kołomyja

Pochodzenie

żydowskie

Data i miejsce śmierci

25 maja 1942
Nowy Jork

Przyczyna śmierci

zapalenie otrzewnej

Instrumenty

wiolonczela

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

wiolonczelista

Instrument

wiolonczele

„Feuermann, De Munck, Gardiner” Stradivarius (Cremona, 1730)
„Feuermann” Montagnana (Wenecja, 1735)

Multimedia w Wikimedia Commons

Emanuel Feuermann (ur. 22 listopada 1902 w Kołomyi; zm. 25 maja 1942 w Nowym Jorku)^[1]^[2] – austriacki wiolonczelista pochodzenia żydowskiego; od 1938 aktywny w USA^[2].

Życiorys

Od 1902 uczył się gry na wiolonczeli, najpierw u swojego ojca, później u Antona Waltera w Wiedniu. Następnie doskonalił grę wiolonczelową, studiując prywatnie u Juliusa Klengela w Lipsku^[1]^[2]. W 1918, mając zaledwie 16 lat, objął klasę wiolonczeli w Konserwatorium w Kolonii. Był też pierwszym wiolonczelistą kolońskiej Gürzenich-Orchester i kameralistą w kwartecie smyczkowym Brama Elderinga^[1]^[2].

W latach 1923–1929 nieprzerwanie koncertował w Europie, w tym w Rosji z recitalem w duecie z Arturem Schnabelem. W 1929 został wykładowcą berlińskiej Hochschule für Musik^[1]^[2]. W tym samym roku wraz z Paulem Hindemithem i Józefem Wolfsthalem założył trio smyczkowe^[2]. W 1935 debiutował w Nowym Jorku, wykonując z Filharmonią Nowojorską II Koncert wiolonczelowy D-dur Haydna^[1]^[2]. W następnych latach odbył światowe podróże koncertowe, w tym do Azji Wschodniej i Ameryki Południowej^[2]. W latach 1937–1938 działał w Zurychu. Wobec antysemickiej polityki nazistów, w 1938 wyemigrował do USA^[1]^[2].

W 1939 wraz z Jaschą Heifetzem i Orkiestrą Filadelfijską pod dyrekcją Eugene’a Ormandy’ego nagrał Koncert podwójny a-moll Brahmsa^[2]. Później założył słynne trio z Heifetzem i Arturem Rubinsteinem, które dokonało znanych nagrań utworów Beethovena, Schuberta i Brahmsa^[2]. W 1941 objął stanowisko wykładowcy Curtis Institute of Music w Filadelfii^[1]^[2]. Wśród jego wielu wybitnych uczniów byli m.in. Hideo Saito, Bernard Greenhouse, Claus Adam i Zara Nelsova^[2].

Był właścicielem kilku wartościowych wiolonczeli^[2]^[3], w tym „Feuermann, De Munck, Gardiner” Stradivariusa z 1730^[2]^[4] i „Feuermann” Montagnany z 1735^[2]^[5].

Zmarł z powodu zapalenia otrzewnej, prawdopodobnie wskutek błędnie wykonanego zabiegu chirurgicznego^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g IrenaI. Myczka IrenaI., Feuermann Emanuel, [w:] ElżbietaE. Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 4 HIJ część biograficzna, Kraków: PWM, 1993, s. 97, ISBN 83-224-0453-0 .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q AnnetteA. Morreau AnnetteA., Feuermann, Emanuel, Oxford Music Online. Grove Music Online, 20 stycznia 2001, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.09566, via Oxford University Press [dostęp 2021-03-07] (ang.).
↑ Historical Owners: Emanuel Feuermann [online], Tarisio [dostęp 2021-03-09] (ang.).
↑ Antonio Stradivari, Cremona, c. 1730, the „Feuermann, De Munck, Gardiner” [online], Tarisio [dostęp 2021-03-09] (ang.).
↑ Domenico Montagnana, Venice, 1735, the „Feuermann” [online], Tarisio [dostęp 2021-03-09] (ang.).

Linki zewnętrzne

Emanuel Feuermann w bazie AllMusic (ang.)
Dyskografia Emanuela Feuermanna w bazie MusicBrainz (ang.)
Emanuel Feuermann w bazie Discogs.com (ang.)
Emanuel Feuermann – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
Emanuel Feuermann [online], Historical Cellists [dostęp 2021-03-09] (ang.).
Die Ein-Mann-Revolution [online], Der Tagesspiegel [dostęp 2021-03-09] (niem.).