Henryk Hałka
 | |||
 podpułkownik pilot | |||
| Data i miejsce urodzenia | 18 lutego 1941 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 grudnia 1980 | ||
| Przebieg służby | |||
| Siły zbrojne |
| ||
| Formacja | |||
| Jednostki | 30 pułk lotnictwa myśliwsko-szturmowego | ||
| Stanowiska | dowódca 2 plm „Kraków” | ||
| Odznaczenia | |||
      | |||
| |||
Henryk Hałka (ur. 18 lutego 1941 w Olchowcu, zm. 12 grudnia 1980 w Goleniowie) – podpułkownik pilot doktor Wojska Polskiego, dowódca 2 pułku lotnictwa myśliwskiego „Kraków”, kandydat do lotu w kosmos.
Życiorys
W 1954 roku ukończył szkołę podstawową w Olchowcu, a cztery lata później liceum ogólnokształcące w Krasnymstawie. W 1960 roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Lotniczej im. Żwirki i Wigury w Radomiu, którą ukończył 31 marca 1963 roku. Otrzymał przydział do 30 pułku lotnictwa myśliwsko-szturmowego Marynarki Wojennej w Cewicach[1]. W 1966 roku awansował na starszego pilota, a w rok później został mianowany dowódcą Klucza Rozpoznania Taktycznego w 15 eskadrze lotnictwa rozpoznawczego Marynarki Wojennej[2].
W 1969 roku rozpoczął studia w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Rembertowie, które ukończył 26 lipca 1972 roku uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Został mianowany zastępcą dowódcy eskadry w 58 pułku szkolno-bojowym Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, gdzie podjął prace analityczne dotyczące sposobów i metod osiągania wysokiego poziomu wyszkolenia w powietrzu[3]. W 1972 roku został pomocnikiem szefa Oddziału Studiów i Programowania w Zarządzie Szkolenia Lotniczego Dowództwa Wojsk Lotniczych w Poznaniu. Od 29 listopada 1974 roku pełnił funkcję zastępcy do spraw liniowych dowódcy 2 pułku lotnictwa myśliwskiego „Kraków” w Goleniowie. 23 września 1975 roku został starszym oficerem w Oddziale Studiów i Programowania Zarządu Szkolenia Lotniczego DWL w Poznaniu[1]. W roku 1976 był jednym z czterech polskich kandydatów do szkolenia w Centrum Wyszkolenia Kosmonautów im. J. Gagarina w Gwiezdnym Miasteczku pod Moskwą – Interkosmos grupa 1 – jednak został wykluczony z dalszych przygotowań (poleciał Mirosław Hermaszewski, a Zenon Jankowski został rezerwowym)[4]. W 1977 roku w Akademii Sztabu Generalnego uzyskał tytuł doktora nauk wojskowych. 15 grudnia 1979 roku został mianowany dowódcą 2 plm „Kraków”[1]. Wprowadził znowelizowane zasady doskonalenia personelu latającego i nawigatorskiego podczas grupowych ataków na cele powietrzne[3].
12 grudnia 1980 roku w trudnych warunkach atmosferycznych wykonywał lot treningowy na samolocie MiG-21. Tuż po starcie z lotniska w Goleniowie pilotowany przez niego samolot zapalił się i uderzył w ziemię w rejonie Wierzchosławia[5]. Pilot zginął na miejscu, został pochowany na cmentarzu Junikowo w Poznaniu[6].
Posiadał uprawnienia pilota wojskowego klasy mistrzowskiej, do swej śmierci wylatał 1667 godzin na samolotach TS-8 Bies, MiG-15 UTI, Lim-1, Lim-6 i MiG-21[7].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie),
- Srebrny Krzyż Zasługi,
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”.
- Odznaka Pilota.
Przypisy
- ↑ a b c Zieliński 2015 ↓, s. 147.
- ↑ Kirchstein 2017 ↓, s. 98.
- ↑ a b Gotowała, Zieliński, Czyżyk 2018 ↓, s. 266.
- ↑ Kortko, Pietraszewski ↓.
- ↑ Zieliński 2011 ↓, s. 442.
- ↑ Henryk Hałka. BillionGraves. [dostęp 2020-12-12]. (pol.).
- ↑ Zieliński 2011 ↓, s. 441.
Bibliografia
- Jerzy Gotowała, Józef Zieliński, Henryk Czyżyk: Księga lotników polskich 1918-2018. Warszawa: Bellona, 2018. ISBN 978-83-11-15481-0. OCLC 1066114030.
- Krzysztof Kirchstein: 15 Samodzielna Eskadra Lotnictwa Rozpoznawczego Marynarki Wojennej z Siemirowic. Gdynia: Zespół Redakcyjno-Wydawniczy Marynarki Wojennej, 2017. ISBN 978-83-88698-27-9. OCLC 1014059927.
- Polskie lotnictwo wojskowe 1945-2010 : rozwój, organizacja, katastrofy lotnicze. Józef Zieliński (red.). Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12140-9. OCLC 802708138.
- Józef Zieliński: Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2012. Warszawa: Bellona, 2015. ISBN 978-83-11-13990-9. OCLC 924867180.
- Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski: „Najlepszy kandydat odpadł, bo mógł pokonać Hermaszewskiego”. Prawdziwa historia z Gwiezdnego Miasteczka. gazeta.pl. [dostęp 2020-12-12]. (pol.).
