Hermann Grabner

Hermann Grabner (ur. 12 maja 1886 w Grazu, zm. 3 lipca 1969 w Bolzano^[1][2]) – austriacki kompozytor i teoretyk muzyki.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Grazu (1909)^[1][2], następnie uczył się w konserwatorium w Lipsku u Maxa Regera i Hansa Sitta^[1][2]. W 1913 roku został wykładowcą konserwatorium w Strasburgu^[1][2]. W czasie I wojny światowej walczył na froncie^[2], po jej zakończeniu osiedlił się w Heidelbergu^[1]. Od 1924 do 1938 roku wykładał w konserwatorium w Lipsku^[1][2]. W latach 1938–1945 był wykładowcą Hochschule für Musik w Berlinie^[1][2].

Skomponował m.in. operę Die Richterin (wyst. Barmen 1930), Perkeo Suite i Burgmusik na orkiestrę dętą, Koncert na 3 skrzypiec i orkiestrę, utwory organowe, pieśni^[2]. W jego twórczości widoczny jest wpływ muzyki Maxa Regera^[1]. Jako teoretyk muzyki w swojej pracy naukowej zajmował się problemami harmoniki funkcyjnej i sztuką komponowania, nawiązując do teorii Hugo Riemanna^[1]. Jego uczniami byli m.in. Hugo Distler, Wolfgang Fortner, Miklós Rózsa i Knudåge Riisager^[1].

Ważniejsze prace

(na podstawie materiałów źródłowych^[2])

• Die Funktionstheorie Hugo Riemanns und ihre Bedeutung für die praktische Analyse (Monachium 1923)
• Allgemeine Musiklehre (Stuttgart 1924, 5. wyd. 1949)
• Lehrbuch der musikalischen Analyse (Lipsk 1925)
• Der lineare Satz: Ein Lehrbuch des Kontrapunktes (Stuttgart 1930, wyd. zrewid. 1950)
• Handbuch der Harmonielehre (Berlin 1944)

Przypisy