Hipoteza Portera

Hipoteza Portera sformułowana została przez ekonomistę Michaela Portera. Zgodnie z nią restrykcyjne przepisy dotyczące ochrony środowiska mogą zwiększać wydajność i zachęcać do wprowadzania innowacji, które przyczyniają się do poprawy konkurencyjności w handlu.

Hipoteza sugeruje, iż restrykcyjne przepisy dotyczące ochrony środowiska przyczyniają się do odkrywania i wprowadzania coraz bardziej ekologicznych technologii oraz do poprawy stanu środowiska, efekt innowacji czyni procesy produkcyjne i same produkty bardziej efektywnymi[1]. Oszczędności, jakie można w ten sposób osiągnąć są wystarczające, aby zrekompensować, zarówno koszty bezpośrednio związane z przestrzeganiem nowych przepisów, jak i koszty wprowadzenia innowacji.

Z racji pierwszeństwa, firma jest w stanie wykorzystać innowacje poprzez efekty krzywej uczenia lub patenty i osiąga dominującą pozycję konkurencyjną w porównaniu z krajami, gdzie regulacje środowiskowe wdrażano znacznie później.

Firmy, które przyjmują strategię przywództwa kosztowego i mają stosunkowo niewielki wybór produktów osiągają lepsze wyniki niż firmy, które konkurują przez różnicowanie produktów i stosują większą liczbę substancji chemicznych, które wymagają regulacji[2].

Hipoteza Portera została zastosowana w rozporządzeniu regulującym kwestie stosowania chemikaliów REACH.

Przypisy

  1. ↑ Wagner, M.: The Porter Hypothesis Revisited. A Literatur Review of Theoretical Model and Empirical Test. Lüneburg: Centre for Sustainability Management, 2003, p. 2 CSM Lüneburg.
  2. ↑ Torsten Frohwein, Bernd Hansjürgens: Chemicals Regulation and the Porter Hypothesis: A Critical Review of the New European Chemicals Regulation. Journal of Business Chemistry, January 2005.