Iwan Rusew

Iwan Rusew
Иван Русев
Ilustracja
Iwan Rusew (1917)
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1872
Szumen

Data i miejsce śmierci

1 lutego 1945
Sofia

Przebieg służby
Lata służby

1892–1918

Siły zbrojne

Armia Księstwa/Carstwa Bułgarii

Główne wojny i bitwy

I wojna bałkańska,
II wojna bałkańska,
I wojna światowa

Odznaczenia
Order Waleczności II klasy (Bułgaria) Order Waleczności II klasy (Bułgaria) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria) Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria)
Multimedia w Wikimedia Commons
Iwan Rusew
Иван Русев
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Иван Атанасов Русев

Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1872
Szumen

Data śmierci

1 lutego 1945

Minister spraw wewnętrznych i opieki zdrowotnej
Okres

od 20 sierpnia 1887
do 4 lutego 1891

Poprzednik

Christo Stojanow

Następca

Andrej Lapczew

Multimedia w Wikimedia Commons

Iwan Atanasow Rusew (bułg. Иван Атанасов Русев, ur. 27 listopada 1872 w Szumenie, zm. 1 lutego 1945 w Sofii[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał major, minister spraw wewnętrznych i opieki zdrowotnej Carstwa Bułgarii (1923), deputowany do Zwyczajnego Zgromadzenia Narodowego 21. (1923–1927), 22. (1927–1931), 23. (1931–1934) i 25. (1940–1944) kadencji.

Życiorys

Był synem Atanasa Rusewa. W 1892 ukończył szkołę wojskową w Sofii w stopniu podporucznika i otrzymał przydział do 7 presławskiego pułku piechoty. W 1895 uzyskał awans na stopień porucznika i rozpoczął studia w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu[1]. Po ukończeniu studiów w 1900 uzyskał awans na kapitana i powrócił do kraju. Pracował w sekcji operacyjnej sztabu armii. Po awansie na stopień podpułkownika w 1910 objął stanowisko szefa sztabu 9 pleweńskiej dywizji piechoty, skąd trafił do szkoły oficerów rezerwy[1].

W czasie I i II wojny bałkańskiej pełnił funkcję szefa sztabu 8 tundżańskiej dywizji piechoty. W listopadzie 1913 po awansie na stopień pułkownika przeniesiony do II Okręgu Inspekcyjnego armii. W czasie I wojny światowej na stanowisku szefa sztabu 2 Armii, od 1916 dowodził 7 rilską dywizją piechoty, a w 1918 objął dowództwo 2 trackiej dywizji piechoty[1]. W tym samym roku przeszedł w stan spoczynku.

Od maja 1920 pracował w administracji centralnej państwa i był działaczem Związku Wojskowego[1]. Brał aktywny udział w przygotowaniach do zamachu stanu 9 czerwca 1923, a po jego sukcesie objął resort spraw wewnętrznych i opieki zdrowotnej w rządzie Aleksandra Cankowa. Brał aktywny udział w tłumieniu powstania wrześniowego 1923. Od 1932 działacz Narodowego Ruchu Socjalnego Aleksandra Cankowa[1].

Po przejęciu władzy przez komunistów we wrześniu 1944 aresztowany i skazany na karę śmierci. Stracony przez rozstrzelanie 1 lutego 1945 w Sofii[1]. W 1996 Sąd Najwyższy Bułgarii oczyścił go z wszystkich zarzutów.

Awanse

  • podporucznik (Подпоручик) (1892)
  • porucznik (Поручик) (1895)
  • kapitan (капитан) (1900)
  • major (Майор) (1905)
  • podpułkownik (Подполковник) (1910)
  • pułkownik (Полковник) (1913)
  • generał major (Генерал-майор) (1917)

Odznaczenia

  • Order Waleczności 3. i 4. st. II klasy
  • Order Świętego Aleksandra III stopnia z mieczami
  • Order za Zasługi
  • Order Zasługi Wojskowej II. i IV. stopnia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 391–392.

Bibliografia

  • Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 391–392.
  • Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878–1944 г. vol.5. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 171.