Jan Gebauer

Jan Gebauer

Jan Gebauer (ur. 8 września 1838 w Ubislavicach, zm. 25 maja 1907 w Pradze) – czeski filolog i językoznawca[1], profesor filologii czeskiej i słowiańskiej na uniwersytecie w Pradze.

Ukończył gimnazjum w Jiczynie[2]. Początkowo studiował teologię, ale po trzech semestrach zmienił kierunek na lingwistykę[2]. Poznawał filologię słowiańską, niemiecką, klasyczną i indoeuropejską[2]. Gebauer był twórcą nowej gramatyki czeskiej i nowoczesnego sposobu historycznych badań naukowych w dziedzinie czeskiego językoznawstwa. Był autorem nieukończonego „Słownika języka staroczeskiego” (Slovník staročeský) i „Historycznej gramatyki języka czeskiego” (Historická mluvnice jazyka českého)[1]. Z profesorem Tomaszem G. Masarykiem zwycięsko przeprowadził naukowo-literacką kampanię przeciw autentyczności rękopisów królowodworskiego i zielonogórskiego[2], uważanych dawniej za najstarszy zabytek literatury czeskiej, a w rzeczywistości będących falsyfikatami z okresu odrodzenia narodowego (początek XIX wieku).

W 1900 r. przyznano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego[3].

Przypisy

  1. ↑ a b Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 675.
  2. ↑ a b c d Jan Gebauer. old.ujc.avcr.cz. [dostęp 2016-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-27)]. (cz.).
  3. ↑ Doktorzy honoris causa. uj.edu.pl. [dostęp 2016-10-27]. (pol.).

Bibliografia

  • Kvido Hodura, Jan Gebauer a český spisovný jazyk.
  • Jiří Marvan, Jan Gebauer – osobnost mezi staletími.
Kontrola autorytatywna (osoba):
  • ISNI: 0000000110282396
  • VIAF: 64048119
  • LCCN: n84113364
  • GND: 11871659X
  • BnF: 12173125d
  • SUDOC: 030281938
  • NKC: jk01032357
  • NTA: 070493057
  • CiNii: DA05898199
  • Open Library: OL2265974A
  • PLWABN: 9810535521005606
  • NUKAT: n2003071980
  • J9U: 987007278404905171
  • PWN: 3904573
  • SNL: Jan_Gebauer
  • VLE: jan-gebauer
  • identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 21487