Karabin przeciwpancerny M1918

Ten artykuł dotyczy niemieckiego karabinu przeciwpancernego. Zobacz też: M1918.
Karabin przeciwpancerny M1918
Ilustracja
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Mauser[1]

Rodzaj

karabin przeciwpancerny

Obsługa

2 osoby

Historia
Prototypy

1918

Produkcja

1918

Dane techniczne
Kaliber

13,25 mm

Nabój

13,25 × 92 mm Mauser

Wymiary
Długość

1670 mm

Masa
broni

16,60 kg

Inne
Prędkość pocz. pocisku

785 m/s

Zasięg maks.

3070 m

Multimedia w Wikimedia Commons

Karabin przeciwpancerny M1918 (niem. Mauser Tank-Gewehr M1918) – niemiecki karabin przeciwpancerny, pochodzący z okresu I wojny światowej.

Historia

W związku z pojawieniem się na froncie zachodnim I wojny światowej nowego rodzaju broni jakim były czołgi, w Cesarstwie Niemieckim podjęto pracę nad bronią służącą do jej zwalczania.

Na początku 1918 roku w zakładach Mausera w Oberndorf podjęto pracę nad karabinem, który mógłby służyć do zwalczania czołgów. Projekt takiego karabinu został oparty na karabinie Mauser Gewehr 98. W lutym 1918 roku został opracowany jego prototyp, a już w maju 1918 roku wprowadzono go do seryjnej produkcji, otrzymał wtedy nazwę Mauser Tank-Gewehr M1918. Systematycznie był również wprowadzany do Armii Cesarstwa Niemieckiego.

Jego produkcję zakończono w listopadzie 1918 roku w związku z rozejmem w Compiègne.

Konstrukcja

Tankgewehr M1918

Karabin przeciwpancerny M1918 był karabinem jednostrzałowym, z którego ogień prowadzono ze specjalnej podpórki (czasami jako podpórki używano dwójnogu od niemieckiego lekkiego karabinu maszynowego wz. 08/15), opierając kolbę o ramię strzelca.

Do strzelania używano nabojów 13,25 × 92 mm z pociskiem przeciwpancernym z rdzeniem stalowym o masie 51,5 g, elaborowanych 13 g prochu bezdymnego. Pocisk taki z odległości 100 m przebijał tarczę stalową o grubości 25 mm, z odległości 500 m – tarczę o grubości 20 mm, a z 1000 m – tarczę o grubości 15 mm.

Konstrukcja tego karabinu miała szereg wad, a do podstawowych należy zaliczyć: silny odrzut, małą manewrowość i niewielką szybkostrzelność. Niepoprawne oparcie broni mogło być też niebezpieczne dla strzelca, dlatego nazywano go „łamaczem obojczyków”[1]. Po pierwszych próbach, w zakładach Mauser Aktiengesellschaft zamówiono 30 000 egzemplarzy tej broni[2].

Przypisy

  1. ↑ a b Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej. s. 145.
  2. ↑ Thomas Anderson. Panzerjäger. Historia niszczycieli czołgów. Tom I: 1939-1942. Wydawnictwo RM 2023 ISBN 978-83-8151-551-1. s. 15

Bibliografia

  • Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2011, s. 145. ISBN 978-83-7708-745-9.
  • Thomas Anderson. Panzerjäger. Historia niszczycieli czołgów. Tom I: 1939-1942. Wydawnictwo RM 2023 ISBN 978-83-8151-551-1.