Legia Podchorążych

Legia Podchorążych – polska formacja wojskowa Wojska Polskiego na Wschodzie w okresie I wojny światowej.

Po zamknięciu przez bolszewików rosyjskich szkół oficerskich (junkierskich), Naczelny Polski Komitet Wojskowy sformował w styczniu 1918 przy 1 Dywizji Strzelców Polskich Legię Podchorążych.

Na dowódcę legii wyznaczony został płk Andrzej Tupalski, a na instruktorów m.in. ppłk sztabu generalnego Hurstel, kpt. Bolesław Jatelnicki i oficerowie francuscy będący wcześniej instruktorami przy rosyjskim Froncie Zachodnim.

Zasady Legii

• Legia Podchorążych jest oddzielną jednostką wojskową I Korpusu Polskiego.
• Legia składa się ze wszystkich rodzajów broni (piechota, artyleria, jazda, inżynieria).
• Program zajęć w "Legii" będzie dostosowany do szkół wojskowych i opracowany przez polskie władze wojskowe
• NPKW podejmie kroki, aby po ukończeniu kursu, członkowie legii mogli być awansowani na oficerów formacji polskich

Komisja Organizacyjna Legii Podchorążych wydała odezwę do wszystkich junkrów Polaków w szkołach rosyjskich zachęcając ich do wstępowania w jej szeregi i podając warunki nauki.

Bibliografia

• Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
• Jacek Woyno: Materiały archiwalne do dziejów polskich formacji wojskowych w Rosji (1914-1920). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2012-12-16].