Mandrica

Мандрица

Państwo

Bułgaria

Obwód

Chaskowo

Gmina

Iwajłowgrad

Powierzchnia

27,148 km²

Wysokość

93 m n.p.m.

Populacja (2011)
• liczba ludności

52^[1]^[2]

Nr kierunkowy

03665^[3]

Kod pocztowy

6585^[4]

Tablice rejestracyjne

Położenie na mapie Bułgarii

41°23′29,76″N 26°07′55,92″E/41,391600 26,132200

Multimedia w Wikimedia Commons

Mandrica (alb. Mandricë, bułg. Мандрица, gr. Μανδρίτσα)^[5] – wieś w południowej Bułgarii, w obwodzie Chaskowo, gminie Iwajłowgrad. Według danych Narodowego Instytutu Statystycznego, 31 grudnia 2011 roku wieś liczyła 52 mieszkańców. Miejscowość ta jest wyłącznie zamieszkana przez Albańczyków.

Położenie

Mandrica położona jest nad prawym brzegiem Białej rzeki, we wschodniej części Rodop. Mieści się 19 km od Iwajłowgradu i 2 km od Szalonej rzeki, która stanowi granicę bułgarsko-grecką.

Historia

Mandrica została założona w 1636 roku, a świadczy o tym wyryta w kamieniu data w cerkwi Sweta Nedela^[6]. Według legendy, wieś została założona przez albańskich chrześcijan z Mandradżiku (dzisiejsza Grecja), dostarczający żywności dla osmańskiej armii. Konstantynopol pozwalał im na korzystanie z ziem, w zamian za płacenie danin. Większość albańskich mieszkańców, osiedlająca się w XVIII wieku, zamieszkująca ówczesną Mandricę pochodzi z okolic Korczy a w XIX wieku z rejonów Souli i Epiru. Mandricańczcy z rejonu Souli zachowali swój tradycyjny ubiór do końca XIX wieku.

W 1873 roku w Mandricy odnotowano 250 domów i 1080 mieszkańców – Albańczyków. W 1908 roku Mandricę zamieszkiwało około 3500 mieszkańców głównie Grekomanów greckojęzycznych.

Na początku XX wieku w Mandricy usytuowano bazę greckiej propagandy zbrojnej. Mandrica została wyzwolona od panowania tureckiego 15 października 1912 dzięki bułgarskiej armii podczas wojny na Bałkanach. W 1913 roku Mandrica została zajęta przez Turcję, ale dzięki umowy z Konstantynopolu miejscowość ta ponownie znalazła się w granicach Bułgarii.

W 1914 roku mieszkańcy zaczęli opuszczać Mandricę w poszukiwaniu lepszych warunków życia. W 1929 roku nastąpiła kolejna masowa fala emigracji^[7].

Demografia

Liczba mieszkańców
Źródło: Национален Статистически Институт^[8]

Gospodarka

Dziś Mandrica stopniowo wyludnia się. Głównym zajęciem ludności jest jedwabnictwo, uprawa pól uprawnych i handel.

Od 2004 roku Mandrica jest włączona do trasy „Културни и исторически мистерии на Източните Родопи“ – „Kulturalne i historyczne misterie Wschodnich Rodop“.

W 2010 roku w Matocznie, Siwym kładancu i tutaj został nakręcony Mila z Marsa^[9].

Zabytki

W Mandricy znajdują się dwie cerkwie: Sweta Nedelja i Sweti Dimityr – jedna z najstarszych cerkwi w Rodopach. Ponadto znajdują się zachowane 3-piętrowe, masywne domy w stylu greckim.

Przypisy

↑ Ujednolicony system ewidencji ludności oraz usług administracyjnych dla ludności.
↑ Populacja według miejsca zamieszkania i płci. [dostęp 2011-01-02]. (bułg.).
↑ Numery kierunkowe w Bułgarii.
↑ Kod pocztowy.
↑ Nazewnictwo.
↑ Gazeta „Марица“ Албанска приказка умира на 50 км от Любимец. 29 marca 2001..
↑ Териториална дирекция „Държавен архив“ – Кърджали.
↑ Национален статистически институт: НСИ: НАЦИОНАЛЕН РЕГИСТЪР НА НАСЕЛЕНИТЕ МЕСТА. 2011-12-31. (bułg.).
↑ Oficjalna strona internetowa filmu Mila z Marsa. [dostęp 2013-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-05)].

Bibliografia

Бойка Соколова: Село Мандрица. Езиково, фолклорно-етнографско и историческо проучване. Sofia: 1968.
Μ. Μαραβελάκη, Α. Βακαλόπουλου.: Οι προσφυγικές εγκαταστάσεις στην περιοχή Θεσσαλονίκης. Saloniki: Ανατύπωση Εκδόσεις Βάνιας, 1993.
Απόστολος Μαϊκίδης: Μανδρίτσα. Η κωμόπολις που έσβησε. Saloniki: Σημειώσεις – Αναμνήσεις – Παράδοσις, 1972.
Απόστολος Μαϊκίδης: Η βιοτεχνία στη Μανδρίτσα Αν. Θράκης. Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης, 1985-86.