Siarczek ołowiu(II)
| |||||||||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny | PbS | ||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa | 239,30 g/mol | ||||||||||||||||||||||||||
| Wygląd | ciemnoszare, drobne kryształy o metalicznym połysku | ||||||||||||||||||||||||||
| Minerały | galena | ||||||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | 1314-87-0 | ||||||||||||||||||||||||||
| PubChem | 14819 | ||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
| Podobne związki | |||||||||||||||||||||||||||
| Inne aniony | tlenek ołowiu(II), polonek ołowiu(II) | ||||||||||||||||||||||||||
| Inne kationy | siarczek cyny(II), siarczek cynku | ||||||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
Siarczek ołowiu(II), PbS – nieorganiczny związek chemiczny, sól kwasu siarkowodorowego i ołowiu na +II stopniu utlenienia. Jego postać mineralna – galena stanowi najważniejszą rudę ołowiu.
Otrzymywanie
Siarczek ołowiu(II) można przygotować w laboratorium w postaci czarnego osadu w wyniku przepuszczenia siarkowodoru przez rozcieńczony kwasowy roztwór soli ołowiu, jak na przykład azotan ołowiu(II) czy octan ołowiu(II):
- Pb2+ + H2S → PbS↓ + 2H+
Można go także otrzymać w bezpośredniej reakcji pierwiastków w podwyższonej temperaturze[1].
Właściwości fizyczne
- nieznacznie rozpuszczalny w wodzie (124 mg/l, 20 °C), siarczkach i wielosiarczkach litowców
- posiada właściwości półprzewodnika
- temperatura topnienia wynosi 1118 °C, ale związek sublimuje poniżej tej temperatury.
Występowanie i zastosowanie
W przyrodzie występuje jako minerał galena. Większość ołowiu otrzymuje się właśnie z tej rudy. Czysty siarczek ołowiu(II) jest stosowany w technologii materiałów mikro- i optoelektronicznych (np. ogniwa fotoelektryczne, lasery). Stosowany jest także jako detektor w czujnikach promieniowania podczerwonego[3]. Znajduje zastosowanie w wysokotemperaturowych i wysokociśnieniowych smarach[4] oraz do glazurowania wyrobów ceramicznych[1]. Używany jest także jako katalizator w procesie rafinacji ropy naftowej, usuwający tiole[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e Pradyot Patnaik: Handbook of inorganic chemicals. New York: McGraw-Hill, 2003, s. 478. ISBN 0-07-049439-8.
- ↑ CRC Handbook of Chemistry and Physics. Wyd. 83. Boca Raton: CRC Press, 2003, s. 4-36.
- ↑ Czujniki promieniowania IR.
- ↑ G.L. Simard, H.W. Russell, H.R. Nelson. „Industrial & Engineering Chemistry”. 33 (11), s. 1352–1364, 1941. DOI: 10.1021/ie50383a006. (ang.).
Bibliografia
- Wielka Encyklopedia PWN, t. 19, Warszawa, 2003, ISBN 83-01-14113-1.
Encyklopedie internetowe (rodzaj indywiduum chemicznego):
- SNL: bly(II)sulfid
