Stanisław Piołun-Noyszewski

Stanisław Piołun-Noyszewski (ur. 30 lipca 1891 w Kielcach, zm. 21 grudnia 1941 w Auschwitz-Birkenau) – polski powieściopisarz, nowelista, krytyk literacki i teatralny.

Życiorys

Uczył się w Męskim Gimnazjum Rządowym w Kielcach, z którego został wydalony za udział w zorganizowanym w lutym 1905 strajku szkolnym^[1]. Absolwent ekonomii na wiedeńskiej uczelni. Od 1914 mieszkał w Warszawie. Przed II wojną światową publikował recenzje teatralne w warszawskiej prasie codziennej („Gazeta Poranna 2 Grosze”). Pracował też w Prezydium Rady Ministrów (1920). Gromadził materiały biograficzne dot. Stefana Żeromskiego, z którym był spokrewniony i któremu poświęcił dwie książki (Stefan Żeromski: dom, dzieciństwo i młodość oraz Zarys myśli polityczno-społecznej Stefana Żeromskiego). W latach 1935–1939 był stałym publicystą „Warszawskiego Dziennika Narodowego”.

W czasie okupacji hitlerowskiej kierował sekcją pomocy dla literatów w Radzie Głównej Opiekuńczej. Aresztowany przez Gestapo 17 maja 1941 i osadzony na Pawiaku, wywieziony 23 lipca do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz (numer obozowy 18537), gdzie zmarł 21 grudnia 1941.

Był synem Józefa, właściciela ziemskiego i Kazimiery z Saskich, ciotecznej siostry Stefana Żeromskiego.

Twórczość

• 1916 – Akordy (powieść postromantyczna)^[2]
• 1916 – Powstańcy (powieść dotycząca powstania styczniowego)
• 1917 – Henryk Sienkiewicz, wielki powieściopisarz i obywatel^[3]
• 1918 – Dziennik człowieka niepotrzebnego (powieść psychologiczna)^[4]
• 1923 – Upadek Janki Brzeskiej (powieść psychologiczno-obyczajowa)^[5]
• 1925 – Baronowa Inborn^[6]
• 1928 – Stefan Żeromski. Dom, dzieciństwo i młodość (biografia)
• 1934 – Trzy panny z Kurzelowa^[7]
• 1935 – Brewerie (opowiadania)^[8]
• 1937 – Zarys myśli polityczno-społecznej Stefana Żeromskiego
• 1939 – Pamięci Romana Dmowskiego 9.VIII.1864 – 2.I.1939 (współautor)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Utwory Stanisława Piołun-Noyszewskiego w bibliotece Polona