Subkarabinek

 Ten artykuł od 2017-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Subkarabinek AKS-74U
jako skrócona wersja karabinka AK-74

Subkarabinek – rodzaj skróconego karabinka (najczęściej automatycznego) zasilanego amunicją pośrednią, wyposażonego w lufę o długości do 350 mm[a][1].

Subkarabinki pojawiły się w wyniku poszukiwania broni o wymiarach zbliżonych do pistoletów maszynowych, ale zasilanych amunicją pośrednią i będących skróconymi odmianami karabinków automatycznych. Ze względu na niewielkie rozmiary i wagę, broń tego typu sprawdza się w czasie walki w ciasnych przestrzeniach (np. w okopach lub budynkach), oraz jako broń do samoobrony dla załóg pojazdów, obsługi ciężkiego sprzętu (np. artylerii) czy wojsk inżynieryjnych (np. saperzy). Zastosowanie amunicji pośredniej, zapewnia jednocześnie lepsze osiągi, względem stosowanych wcześniej w tej roli pistoletów maszynowych.

Za przykład popularnych subkarabinków mogą posłużyć między innymi: AKS-74U, Colt Commando, HK 53. W Polsce pod koniec lat 80 XX w. opracowano własny subkarabinek wz. 89 Onyks, jednak nie został on wprowadzony na wyposażenie Ludowego Wojska Polskiego. Obecnie w Wojsku Polskim, używane są subkarabinki wz. 96 Mini-Beryl.

Zobacz też

  • subkarabin
  • karabinek
  • PDW (ang. Personal Defense Weapon)
Zobacz hasło subkarabinek w Wikisłowniku

Uwagi

  1. ↑ Według Polskiej Normy „PN-V-01016"

Przypisy

  1. ↑ Polska Norma PN-V-01016, Broń strzelecka, Terminologia, Polski Komitet Normalizacyjny, lipiec 2004 .