Syfon (technika)

Ten artykuł od 2016-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ten artykuł dotyczy techniki sanitarnej. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Syfon kanalizacyjny, syfon odpływowy, syfon – zamknięcie wodne instalacji kanalizacyjnej, uniemożliwiające wydostawanie się z niej gazów^[1].

Każdy z przyborów sanitarnych musi być podłączony do instalacji kanalizacji poprzez syfon (zamknięcie wodne).

Historia

Urządzenia będące pierwowzorami syfonów znano już w starożytności; opisał je m.in. Heron z Aleksandrii. Prototyp nowoczesnego syfonu opatentował w 1825 we Francji Charles Plinth, a wersję zbliżoną do współczesnej w 1837 Antoine Perpigna.

Działanie syfonu

Działanie syfonu można wyjaśnić na przykładzie podłączenia umywalki. Woda zużyta do mycia np. rąk zostaje odprowadzona odpływem z umywalki do pionu kanalizacyjnego budynku, a stamtąd do przykanalika i np. do miejskiej sieci kanalizacji bądź do zbiornika bezodpływowego (szambo). Część wody zostaje jednak zatrzymana w syfonie podumywalkowym. Stanowi ona barierę przed przedostawaniem się gazów ściekowych (z miejskiej sieci kanalizacji sanitarnej lub zbiornika odpływowego) do łazienki.

Czasami może się zdarzyć, że w syfonie nie będzie odpowiedniej ilości wody do utworzenia zamknięcia hydraulicznego. Wtedy przez odpływ umywalki, do łazienki dostaje się odór z głównego kolektora kanalizacji. Aby pozbyć się przykrego zapachu, należy ponownie „zalać syfon”. Sytuacja taka może mieć miejsce, gdy instalacja wodno-kanalizacyjna jest nieużywana przez dłuższy czas, wówczas woda może wyparować z syfonu. Inną przyczyną może być wadliwie działający system odpowietrzenia kanalizacji (pionu kanalizacyjnego), w takim przypadku strumień wody odpływającej „zaciąga” za sobą tę ilość wody, która powinna pozostać w syfonie.

Schemat działania (opis rysunku):

1. Urządzenie sanitarne pracujące w powietrzu czystym.
2. Powietrze zanieczyszczone gazami z kolektora ściekowego.
3. Zamknięcie wodne – woda stanowi barierę dla gazów i zapobiega przedostawaniu się ich do powietrza czystego (np. łazienka).
4. Kolektor ściekowy – część instalacji kanalizacji, w której cały czas płyną ścieki.
5. Wysokość zamknięcia wodnego. W technice sanitarnej przyjmuje się, że wartość ta nie może być mniejsza niż 50 mm. W praktyce stosuje się zamknięcia o wysokości 75 mm i większej.

Podział syfonów

Syfony stosowane w inżynierii sanitarnej dzielone są na:

• żeliwne kolankowe pionowe
• żeliwne kolankowe skośne
• kamionkowe poziome
• butelkowe
• skrzynkowe
• syfony suche

Inne rozwiązania ochrony przed zanieczyszczeniem pochodzącym z kanalizacji

Prawidłowo wykonany i podłączony syfon nie zapewnia jeszcze poprawnego działania instalacji kanalizacji. Nie mniej istotnym – dla przeciwdziałania zanieczyszczeniu gazowemu z kanalizacji – jest wykonanie tzw. odpowietrzenia kanalizacji, czyli przewodu wentylacji kanalizacyjnej zakończonego np. wywiewką na dachu.

Niektóre przybory i urządzenia sanitarne muszą być dodatkowo podłączone przez przerwę powietrzną, zapobiegającą wtórnemu zanieczyszczeniu wody. Wspomniane wymagania dotyczące zabezpieczenia wody przed wtórnym zanieczyszczeniem określa norma PN-92/B-01706/Az1:1999.

Przypisy

Bibliografia

• Zbigniew Heidrich, Kanalizacja, WSiP 1999.
• http://www.theodora.com/encyclopedia/s2/siphon.html
• Andrzej Machalski, „Syfon”, w: Encyklopedia odkryć i wynalazków, Warszawa 1979.