Szymon Rudnicki (duchowny)
| Ten artykuł od 2010-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Ten artykuł dotyczy biskupa. Zobacz też: Szymon Rudnicki – historyk. |
| |||
Data i miejsce urodzenia | 4 października 1552 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 4 lipca 1621 | ||
Biskup warmiński | |||
Okres sprawowania | 1604–1621 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Nominacja biskupia | 1604 | ||
Sakra biskupia | brak danych | ||
|
Konsekrator | Claudio Rangoni | ||||
---|---|---|---|---|---|
Współkonsekratorzy | Piotr Tylicki | ||||
|
Szymon Rudnicki herbu Lis (ur. 20 października 1552, zm. 4 lipca 1621) – biskup warmiński w latach 1604–1621, administrator apostolski diecezji sambijskiej, sekretarz wielki koronny od 1601 roku[1], prepozyt kapituły katedralnej poznańskiej w latach 1600-1605[2], scholastyk łęczycki, kanonik krakowski, warmiński i poznański, sekretarz królewski na dworze Stefana Batorego i Zygmunta III Wazy[3].
Życiorys
Szymon Rudnicki urodził się 20 października 1552 w Rzeczycy. Swoją edukację rozpoczął w Kaliszu, później studiował w Krakowie, Bolonii i Rzymie. W Rzymie kilka lat przebywał na dworze kardynała Stanisława Hozjusza. W kraju pracował na dworze króla Stefana Batorego, a później Zygmunta III. Pracując w kancelarii królewskiej pełnił funkcje sekretarza królewskiego, a później koronnego. W międzyczasie otrzymał kilka beneficjów kościelnych, w tym kanonikat w kapitule warmińskiej. Po wyborze biskupa Tylickiego na biskupstwo kujawskie zajął jego miejsce w diecezji warmińskiej.
Deputat kapituły katedralnej poznańskiej na Trybunał Główny Koronny w 1600 roku[4].
W 1613 roku wyznaczony został senatorem rezydentem[5].
Rudnicki nie znał języka niemieckiego, ale biegle posługiwał się łaciną. Był dobrym gospodarzem diecezji. Przeprowadził wizytacje kilkudziesięciu parafii. Był fundatorem budowli sakralnych i stypendiów. W 1611 konsekrował kaplicę sióstr katarzynek w Braniewie, w 1616 konsekrował kościół w Królewcu, w 1617 odzyskał na rzecz katolików kościół św. Mikołaja w Elblągu, w 1619 konsekrował kaplicę w Świętej Lipce.
Rudnicki kilka razy przebywał w Królewcu jako komisarz króla i Korony w sprawie egzekwowania praw stanów pruskich w Prusach Książęcych i zobowiązań lenna pruskiego. Utrzymywał ożywione kontakty towarzyskie z Janem Zygmuntem, który bywał w Lidzbarku i Łaniewie - biskupim zwierzyńcu.
Rudnicki jako biskup doprowadził do wydania dekretu papieskiego w sprawie nadania tytułu biskupa sambijskiego biskupom warmińskim. Przeprowadził też reformę liturgii, likwidując warmińskie odrębności liturgiczne oraz w 1616 wydał drukiem ustawy synodalne.
Rudnicki zmarł 4 lipca 1621 w Lidzbarku Warmińskim. Pochowany został w katedrze we Fromborku.
W zbiorach Biblioteki Załuskich w Warszawie znajdowało się trzydzieści listów do Szymona Rudnickiego od Zygmunta III. Wywiezione wraz z całą biblioteką do Petersburga, przechowywane były w Carskiej Bibliotece Publicznej (sygn. Collectio Autographorum 215). Rewindykowane z ZSRR w latach dwudziestych, zasiliły zbiory Biblioteki Narodowej w Warszawie. W 1944 r. zostały spalone przez Niemców[6].
Przypisy
- ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku, Kórnik 1992, s. 146.
- ↑ Mikołaj Pukianiec, Organizacja i funkcjonowanie poznańskiej kapituły katedralnej w XVII wieku, s. 22.
- ↑ Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 385.
- ↑ Mikołaj Pukianiec, Organizacja i funkcjonowanie poznańskiej kapituły katedralnej w XVII wieku, s. 133, tu mylnie nazwany Stanisławem.
- ↑ Volumina Legum, t. II, Petersburg 1859, s. 81.
- ↑ Tomasz Szwaciński. The Collectio Autographorum of the Imperial Public Library. Its Contents and History in St. Petersburg and Warsaw. „Polish Libraries”. 2, s. 199, 2014. Warszawa. ISSN 2300-9217.
- p
- d
- e
Biskupi diecezjalni |
|
---|---|
Biskupi pomocniczy |
|