Tour de France 2000
| |||
Trasa Tour de France 2000 | |||
Data | 1 – 23 lipca 2000 | ||
---|---|---|---|
Etapów | 21 | ||
Dystans | 3662 km | ||
Czas zwycięzcy | 92 h 33' 08" | ||
Zgłoszenia | 177 kolarzy | ||
Ukończyło wyścig | 127 kolarzy | ||
Podium | |||
Pierwsze miejsce | Lance Armstrong (anulowane) | ||
Drugie miejsce | Jan Ullrich | ||
Trzecie miejsce | Joseba Beloki | ||
Pozostałe klasyfikacje | |||
Górska | Santiago Botero | ||
Punktowa | Erik Zabel | ||
Młodzieżowa | Francisco Mancebo | ||
Najaktywniejszych | Erik Dekker | ||
Drużynowa | Kelme |
87. Tour de France rozpoczął się 1 lipca we francuskim wesołym miasteczku Futuroscope, a zakończył się 23 lipca w Paryżu. Wyścig składał się z 21 etapów, w tym 11 etapów płaskich, 2 etapów pagórkowatych, 5 etapów górskich i 3 etapów jazdy na czas. Cała trasa liczyła 3662 km.
Klasyfikacje
Klasyfikację generalną wygrał po raz drugi z rzędu Amerykanin Lance Armstrong, wyprzedzając Niemca Jana Ullricha i Hiszpana Josebę Belokiego. Niemiec Erik Zabel wygrał klasyfikację punktową, Kolumbijczyk Santiago Botero wygrał klasyfikację górską, a Hiszpan Francisco Mancebo był najlepszy w klasyfikacji młodzieżowej. Najaktywniejszym kolarzem został Holender, Erik Dekker[1]. W klasyfikacji drużynowej najlepsza była hiszpańska drużyna Kelme-Costa Blanca.
Doping
Przed startem wyścigu wszyscy zawodnicy obowiązkowo musieli się poddać badaniom. Badań tych nie przeszli trzej kolarze: Rosjanin Siergiej Iwanow z drużyny Farm Frites, Włoch Rossano Brasi z Team Polti i Słoweniec Andrej Hauptman z Vini Caldirola-Sidermec. We krwi wszystkich trzech wykryto zbyt duży poziom hematokrytu we krwi, co sugerowało stosowanie erytropoetyny (EPO). Cała trójka została wykluczona z rywalizacji[2].
Po zakończeniu 16. etapu testów antydopingowych nie przeszedł francuski kolarz Emmanuel Magnien. W jego krwi wykryto kortykosteroidy[3]. Zwycięzca klasyfikacji punktowej, Erik Zabel, także stosował doping, do czego przyznał się w 2013 roku[4].
W 2012 roku Armstrong został dożywotnio zdyskwalifikowany za stosowanie dopingu przez Amerykańską Agencję Antydopingową. Anulowano także wszystkie jego wyniki począwszy od 1 sierpnia 1998 roku[5]. W 2013 roku Armstrong przyznał się do stosowania między innymi EPO, transfuzji krwi, testosteronu i kortyzonu[6]. Mimo to jeden z najpoważniejszych rywali Amerykanina, Jan Ullrich stwierdził, że Amerykaninowi powinno się przywrócić wszystkie wyniki, z uwagi na powszechność stosowania dopingu wśród kolarzy w tamtych czasach[7].
Drużyny
W tej edycji TdF wzięło udział 20[8] drużyn:
|
|
|
Etapy
Etap | Data | Trasa | Dystans | Zwycięzca | |||
---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | 1 lipca | Futuroscope | ITT 16,5 km | David Millar | |||
2 | 2 lipca | Futuroscope – Loudun | 194,0 km | Tom Steels | |||
3 | 3 lipca | Loudun – Nantes | 161,5 km | Tom Steels | |||
4 | 4 lipca | Nantes – Saint-Nazaire | TTT 70,0 km | ONCE | |||
5 | 5 lipca | Vannes – Vitré | 202,0 km | Marcel Wüst | |||
6 | 6 lipca | Vitré – Tours | 198,5 km | Léon van Bon | |||
7 | 7 lipca | Tours – Limoges | 205,5 km | Christophe Agnolutto | |||
8 | 8 lipca | Limoges – Villeneuve-sur-Lot | 203,5 km | Erik Dekker | |||
9 | 9 lipca | Agen – Dax | 181,0 km | Paolo Bettini | |||
10 | 10 lipca | Dax – Hautacam | 205,0 km | Javier Otxoa | |||
11 | 11 lipca | Bagnères-de-Bigorre – Revel | 218,5 km | Erik Dekker | |||
12 lipca | Dzień przerwy | ||||||
12 | 13 lipca | Carpentras – Mont Ventoux | 149,0 km | Marco Pantani | |||
13 | 14 lipca | Awinion – Draguignan | 185,5 km | José Vicente Garcia | |||
14 | 15 lipca | Draguignan – Briançon | 249,0 km | Santiago Botero | |||
15 | 16 lipca | Briançon – Courchevel | 173,5 km | Marco Pantani | |||
17 lipca | Dzień przerwy | ||||||
16 | 18 lipca | Courchevel – Morzine | 196,0 km | Richard Virenque | |||
17 | 19 lipca | Évian-les-Bains – Lozanna | 155,0 km | Erik Dekker | |||
18 | 20 lipca | Lozanna – Fryburg Bryzgowijski | 252,0 km | Salvatore Commesso | |||
19 | 21 lipca | Fryburg Bryzgowijski – Miluza | ITT 58,5 km | | |||
20 | 22 lipca | Belfort – Troyes | 254,5 km | Erik Zabel | |||
21 | 23 lipca | Paryż – Paryż (Champs-Élysées) | 138,0 km | Stefano Zanini |
Liderzy klasyfikacji po etapach
Etap | Zwycięzca | Klasyfikacja generalna | Klasyfikacja punktowa | Klasyfikacja górska | Klasyfikacja młodzieżowa | Klasyfikacja drużynowa |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | David Millar | David Millar | David Millar | Marcel Wüst | David Millar | US Postal |
2 | Tom Steels | Tom Steels | ||||
3 | Tom Steels | |||||
4 | ONCE | Laurent Jalabert | David Cañada | ONCE | ||
5 | Marcel Wüst | Paolo Bettini | ||||
6 | Léon van Bon | Alberto Elli | Salvatore Commesso | Rabobank | ||
7 | Christophe Agnolutto | Marcel Wüst | ||||
8 | Erik Dekker | Erik Dekker | ||||
9 | Paolo Bettini | Erik Zabel | ||||
10 | Javier Otxoa | Javier Otxoa | Francisco Mancebo | |||
11 | Erik Dekker | |||||
12 | Marco Pantani | Banesto | ||||
13 | José Vicente García | |||||
14 | Santiago Botero | Santiago Botero | ||||
15 | Marco Pantani | |||||
16 | Richard Virenque | Kelme | ||||
17 | Erik Dekker | |||||
18 | Salvatore Commesso | |||||
19 | ||||||
20 | Erik Zabel | |||||
21 | Stefano Zanini | |||||
Klasyfikacja końcowa | Erik Zabel | Santiago Botero | Francisco Mancebo | Kelme |
Podczas 2. etapu David Millar nosił żółtą koszulkę, a Lance Armstrong, drugi w klasyfikacji punktowej, zieloną.
Klasyfikacje końcowe
Klasyfikacja generalna
Pozycja | Zawodnik | Drużyna | Czas |
---|---|---|---|
1. | | US Postal | 92 h 33' 08" |
2. | Jan Ullrich | Telekom | +6' 02" |
3. | Joseba Beloki | Festina | +10' 04" |
4. | Christophe Moreau | Festina | +10' 34" |
5. | Roberto Heras | Kelme | +11' 50" |
6. | Richard Virenque | Polti | +13' 26" |
7. | Santiago Botero | Kelme | +14' 18" |
8. | Fernando Escartín | Kelme | +17' 21" |
9. | Francisco Mancebo | Banesto | +18' 09" |
10. | Daniele Nardello | Mapei | +18' 25" |
Klasyfikacja punktowa
Pozycja | Zawodnik | Drużyna | Punkty |
---|---|---|---|
1. | Erik Zabel | Telekom | 321 |
2. | Robbie McEwen | Farm Frites | 203 |
3. | Romāns Vainšteins | Vini Caldirola | 184 |
4. | Emmanuel Magnien | Française des Jeux | 157 |
5. | Erik Dekker | Rabobank | 138 |
Klasyfikacja górska
Pozycja | Zawodnik | Drużyna | Punkty |
---|---|---|---|
1. | Santiago Botero | Kelme | 347 |
2. | Javier Otxoa | Kelme | 283 |
3. | Richard Virenque | Polti | 267 |
4. | Pascal Hervé | Polti | 234 |
5. | Nico Mattan | Cofidis | 164 |
Klasyfikacja młodzieżowa
Pozycja | Zawodnik | Drużyna | Czas |
---|---|---|---|
1. | Francisco Mancebo | Banesto | 92 h 51' 17" |
2. | Guido Trentin | Vini Caldirola | +17' 48" |
3. | Grischa Niermann | Rabobank | +33' 57" |
4. | David Cañada | ONCE | +59' 35" |
5. | David Millar | Cofidis | +1 h 54' 54" |
Klasyfikacja drużynowa
Pozycja | Drużyna | Czas |
---|---|---|
1. | Kelme | 278 h 10' 47" |
2. | Festina | +13' 42" |
3. | Banesto | +18' 21" |
4. | Telekom | +40' 08" |
5. | Lotto | +1 h 11' 50" |
Przypisy
- ↑ PRIX DE LA COMBATIVITÉ: PALMARÈS DES COMBATIFS. prixantargazdelacombativite.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-10)]. (fr.).
- ↑ Britian's Millar races to lead (ang.)
- ↑ Doping bei der Tour de France 1947 - heute (niem.)
- ↑ Zabel admits to doping from 1996 to 2003 (ang.)
- ↑ Lance Armstrong Receives Lifetime Ban And Disqualification Of Competitive Results For Doping Violations Stemming From His Involvement In The United States Postal Service Pro-Cycling Team Doping Conspiracy (ang.)
- ↑ Lance Armstrong comes clean (ang.)
- ↑ Jan Ullrich supports Lance (ang.)
- ↑ Les équipes du Tour de France 2000 (fr.)
Linki zewnętrzne
- Le Dico Du Tour: Le Tour de France 2000 (fr.)
- Bike Race Info: 2000 Tour de France (ang.)
- p
- d
- e
|
- GND: 10028804-2
- Universalis: 2000-87e-tour-de-france