Władysław Laudyn
 rotmistrz | |
| Data urodzenia | 27 stycznia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | styczeń 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | 22 Pułk Ułanów Podkarpackich |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka |
| Późniejsza praca | literat |
| Odznaczenia | |
 | |
Władysław Laudyn (ur. 27 stycznia 1896, zm. styczniu 1940 w Kalwarii) – rotmistrz Wojska Polskiego, dziennikarz i autor publikacji z historii wojskowości.
Życiorys
Władysław Laudyn urodził się 27 stycznia 1896. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919[1]. W grudniu 1924, jako oficer rezerwy powołany do służby czynnej został przeniesiony z 26 pułku ułanów do 10 pułku strzelców konnych[2][3]. Od stycznia do 31 marca 1925 był odkomenderowany z 10 psk do Inspektoratu Armii Nr II[4].
Na przełomie lat 20. opracował publikacje historyczne dotyczące walk o niepodległość lat 1918–1920, opisujące historie i 7 i 22 pułków ułanów, wydane w ramach serii Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920, a także opis bitwy pod Jazłowcem. W 1932, jako oficer 22 pułku ułanów, był przydzielony do Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie[5]. W 1934 jako rotmistrz rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr III jako oficer w dyspozycji dowódcy OK III i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto[6].
W latach 20. i 30. udzielał się jako dziennikarz w Wilnie[7], był m.in. redaktorem wileńskiego dziennika „Słowo”[8][9]. Publikując swoje artykułu posługiwał się pseudonimem „Wel” i „Wł. L”[10]. Był także kierownikiem literackim sztuk wystawianych w teatrze rewiowym artystyczno-literackim przy ul. Ludwisarskiej 4 w Wilnie[11].
Do 1939 był rotmistrzem rezerwy 13 pułku ułanów[7]. Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę publikował w wychodzącym od listopada 1939 wileńskim piśmie „Kalwariat”[8]. Zmarł w styczniu 1940 w Kalwarii[7].
Publikacje
- „Kurjer Wileński” (1922, redaktor i wydawca)
- Wilno zdemobilizowanym (1922, współautor: Aleks Kleczkowski)
- Zarys historji wojennej 22-go pułku ułanów podkarpackich (1929)
- Zarys historji wojennej 7-go pułku ułanów lubelskich (1931)
- Bój pod Jazłowcem 11-13.07.1919 (1932)
- Człowiek i słońce (1937, współautor)
- „Elektrit-Radio. Wiadomości techniczne Zakładów Elektrit w Wilnie” (1937-1939, redaktor)
Odznaczenie
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 148.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 127 z 4 grudnia 1924 roku, s. 715.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 595, 620.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 27 stycznia 1925 roku, s. 43.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 831.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 337, 893.
- ↑ a b c Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 354.
- ↑ a b Jacek A. Żurawski. Prasa konspiracyjna w Wilnie i Okręgu Wileńskim w latach 1939-1945 : okres wrzesień 1939 - czerwiec 1941. „Niepodległość i Pamięć”. Nr 18/2 (34), s. 67, 2011.
- ↑ Marian Kałuski: Polskie Wilno 1919-1939 (Cz. 2). kworum.com.pl, 2018-05-12. [dostęp 2018-08-31].
- ↑ Ludwik Czarkowski: Pseudonimy i kryptonimy polskie. Wilno: 1922, s. 87, 124, 167.
- ↑ Miłość w paragrafach. Rewja w 2 cz., 16 obrazach. Wilno: 1937, s. 2.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Władysław Laudyn. worldcat.org. [dostęp 2018-08-31].
Linki zewnętrzne
- Publikacje Władysława Laudyna w bibliotece Polona
