Wacław Olszak (1902–1980)

Wacław Olszak (ur. 24 października 1902 r. w Karwinie, zm. 8 grudnia 1980 r. w Udine) – konstruktor budowlany, specjalista w zakresie teorii plastyczności i teorii konstrukcji inżynierskiej.

Życiorys

Był synem Wacława Olszaka, lekarza, działacza narodowego i społecznego; starszym bratem Feliksa, metalurga.

Był absolwentem Polskiego Gimnazjum w Orłowej. Ukończył Politechnikę w Wiedniu, a także klasę skrzypiec w konserwatorium wiedeńskim. Od 1946 był profesorem krakowskiej AGH, w maju 1948 został prodziekanem Wydziału Elektromechanicznego, od 1952 profesor Politechniki Warszawskiej.

W 1954 r. został członkiem korespondentem, a w 1956 r. członkiem rzeczywistym PAN^[1]. Członek wielu akademii naukowych w Europie, m.in. w Belgradzie, Budapeszcie, Halle, Helsinkach, Paryżu, Sztokholmie i Wiedniu. Doctor honoris causa uniwersytetu w Tuluzie (1962), Liège (1963), politechniki wiedeńskiej (1965), AGH w Krakowie (1969)^[2], politechniki w Dreźnie (1970), uniwersytetu w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974)^[3], i Politechniki Krakowskiej (1976)^[4].

Organizator nauki i twórca polskiej szkoły teorii plastyczności i konstrukcji inżynierskich. Stworzył liczne projekty mostów, m.in. na Wiśle. Był dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN w latach 1963–1972 oraz od 1969 aż do śmierci, dyrektorem Centre International des Sciences Mécaniques w Udine we Włoszech.

Jego badania nad teorią plastyczności są wykorzystywane przy budowie dużych obiektów, wiaduktów i mostów.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954)^[5].

W 1966 roku otrzymał nagrodę państwową I. stopnia^[6].

Przypisy

Bibliografia

• Encyklopedia Powszechna PWN, Warszawa 1975
• mostypolskie.pl
• Biuletyn AGH