Olovo-sulfid
| Olovo sulfid | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Drugi nazivi | olovo(II) sulfid | ||
| Identifikacija | |||
| CAS registarski broj | 1314-87-0  Y | ||
| ChemSpider[1] | 14135 Y | ||
| Jmol-3D slike | Slika 1 | ||
| |||
| |||
| Svojstva | |||
| Molekulska formula | PbS | ||
| Molarna masa | 239.28 g/mol | ||
| Gustina | 7700 kg/m3 | ||
| Tačka topljenja | 1390 K | ||
| Tačka ključanja | 1281 °C | ||
| Rastvorljivost u vodi | nerastvoran | ||
|
| |||
| Infobox references | |||
Olovo-sulfid je jedinjenje olova i sumpora opšte formule PbS. Oksidacioni broj olova u ovom jedinjenju je +2, a sumpora -2.
Nalaženje
Olovo-sulfid se u prirodi javlja kao mineral galenit čiji kockasti kristali imaju sjaj poput metalnog olova.[2]
Dobijanje
Nastaje:
- redukcijom sulfata ugljenikom;
- zagrevanjem olova u pari sumpora;
- provođenjem vodonik-sulfida kroz neutralan, kiseo ili alkalan rastvor neke soli olova (ako je prisutna hlorovodonična kiselina u višku, onda nastaje narandžast, žut ili crven talog olovotiohlorida Pb2SCl2).[2]
Osobine
Olovosulfid se ne rastvara u vodi, niti u alkalnim hidroksidima i alkalnim sulfidima. Uz ključalu razblaženu azotnu kiselinu gradi se olovo-nitrat i sumpor. Koncentrovana azotna kiselina ga pretvara u olovo-sulfat usled oksidacije sumpora u sumpornu kiselinu.[2]
Sintetički dobijen olovo-sulfid se topi na 1114°S, dok se galenit topi na nešto nižoj temperaturi. Počinje da sublimuje na 950°S u vakuumu ili u struji nekog inertnog gasa, gradeći male kockaste kristale. Kada se zagreva na vazduhu gradi olovo-sulfat.[2]
Značaj
U analitičkoj hemiji taloženje olovo-sulfida dejstvom vodonik-sulfida na olovo-acetat je dokazna reakcija za prisustvo vodonik-sulfida.[3]
Galenit je glavna ruda za dobijanje olova.[4]
Izvori
- ↑ Hettne KM, Williams AJ, van Mulligen EM, Kleinjans J, Tkachenko V, Kors JA. (2010). „Automatic vs. manual curation of a multi-source chemical dictionary: the impact on text mining”. J Cheminform 2 (1): 3. DOI:10.1186/1758-2946-2-3. PMID 20331846. edit
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Parkes, G. D. & Fil, D. 1973. Melorova moderna neorganska hemija. Naučna knjiga. Beograd.
- ↑ Rajković M. B. i saradnici, 1993. Analitička hemija. Savremena administracija. Beograd.
- ↑ Sims, R. F. & saradnici, 1989. Stene i minerali. Vuk Karadžić. Beograd.
Spoljašnje veze
 | Portal Hemija |
Olovo-sulfid na Wikimedijinoj ostavi
