Glewia (łac. glavea, glavia) – broń drzewcowa, zaopatrzona w żeleźce w postaci grotu o kształcie szerokiego, jednosiecznego noża, niekiedy odgiętego lekko do tyłu, osadzonego na drzewcu o długości 2–2,5 m. Późniejsze glewie miały jeden lub dwa kolce na grzbiecie noża, czasem wygięte lekko ku dołowi, co upodabniało je do gizarmy. Glewia pojawiła się w XII wieku, powszechnie używana była w XIV–XVI wieku (głównie w zachodniej Europie) jako broń piechoty. Od XVI wieku służyła jako broń paradna, podobnie jak halabarda, na wyposażeniu straży pałacowych.
Pod względem budowy bardzo zbliżoną do glewi bronią azjatycką była japońska naginata.
Bibliografia
PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN 2001, ISBN 83-01-13506-9.
MichałM.GradowskiMichałM., ZdzisławZ.ŻygulskiZdzisławZ., Słownik uzbrojenia historycznego, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010, ISBN 978-83-01-16260-3, OCLC 751388493.brak strony (książka)
Linki zewnętrzne
Zobacz multimedia związane z tematem: Glewia
Polearms used in Nethack – lista broni drzewcowej z rycinami. Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics, październik 2003. [dostęp 2010-11-08]. (ang.).
